از آزمایش بتا -2 میکروگلوبولین (B2M) ممکن است در صورت آسیب کلیوی برای تشخیص اختلالات گلومرولی و توبولی کلیه استفاده شود. سطح B2M با اختلالاتی که منجر به افزایش فوق فعال نقل و انتقالات سلولی و فعال شدن سیستم ایمنی بدن می شود، افزایش می یابد. بنابراین این آزمایش جهت تشخیص بیماری خاصی نیست. با نارسایی کلیه، پیش آگهی و مشکلات سلامتی نمایان می شوند. B2M در شرایط زیر اندازه گیری می شود:
• در بیماری های کلیوی، ممکن است آزمایش خون و ادرار B2M همراه با سایر آزمایشات عملکرد کلیه مانند BUN، کراتینین و آلبومین ادرار (میکروآلبومین) برای ارزیابی آسیب کلیه یا بیماری و تشخیص تفاوت بین اختلالات موثر بر گلومرول و توبول های کلیه انجام شود.
• برای پایش افراد مبتلا به بیماری کلیوی در مرحله نهایی (ESRD)
• مقادیر بیش از حد و اضافی B2M می تواند در بیمارانی که مدت هاست تحت دیالیز قرار گرفته اند، در نواحی مفصلی (synovitis) جمع شود. این پدیده، آمیلوئیدوز مربوط به دیالیز (DRA) نامیده می شود. برای کمک به ارزیابی فرد از نظر DRA، ممکن است از آزمایش B2M استفاده شود.
• آزمایش های B2M ممکن است گاهی اوقات برای نظارت بر افرادی که پیوند کلیه داده اند و برای جلوگیری از رد عضو تازه پیوند شده، انجام شود.
برای پایش افرادی که در محیط کار با کادمیوم یا فلزات سمی دیگری مانند جیوه در ارتباط هستند.

آزمایش B2M خون و ادرار ممکن است هنگامی انجام شود که فرد دارای علائم بالینی مرتبط با اختلال عملکرد کلیه است و پزشک معالج متوجه اختلالات موثر بر گلومرول ها و توبول های کلیه شود. برخی از علائم و نشانه ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• تورم یا ادم، به ویژه در اطراف چشم یا در صورت، مچ دست یا مچ پا
• ادرار کف آلود، خونی، صورتی یا قهوه ای
• دفع پروتئین در ادرار
• خستگی، ضعف
• حالت تهوع

همچنین ممکن است آزمایش ادرار برای پایش افرادی که پیوند کلیه داشته اند یا افرادی که در معرض آلودگی با غلظت بالای کادمیوم یا جیوه هستند و برای تشخیص اولیه اختلالات عملکرد کلیه تجویز شود.

افرادی که به مدت پنج سال یا بیشتر تحت دیالیز بوده اند ممکن است به آمیلوئیدوز مرتبط با دیالیز (DRA) مبتلا شوند، این وضعیت ناشی از تجمع B2M اضافی در خون و در نهایت در استخوان، مفصل، تاندون (ساختار آرتروز) و سایر بافت های بدن مانند قلب، ریه و دستگاه گوارش است. DRA در درجه اول با نمونه برداری از بافت یا استخوان تشخیص داده می شود.

سطح B2M در خون تا چهار برابر حد پایین آن می تواند وجود داشته باشد و این امر طبیعی تلقی می شود. B2M ممکن است در ادرار قابل شناسایی نباشد.

افزایش سطح B2M در خون و ادرار نشان می دهد که مشکلی وجود دارد اما بیانگر تشخیص بیماری خاصی نیست.

در کسی که علائم بیماری کلیوی دارد، افزایش سطح B2M در خون و کاهش سطح آن در ادرار نشان می دهد که این اختلال با اختلال عملکرد گلومرول همراه است. اگر B2M در خون کم و در ادرار زیاد باشد، احتمال آسیب به توبول های کایوی وجود دارد. همچنین، سطح B2M با خطر بیماری های قلبی عروقی (CVD) و با علت مرگ در بیماران مبتلا به بیماری کلیوی یا تحت دیالیز ارتباط دارد.

در فردی که تحت دیالیز طولانی مدت بوده است، افزایش B2M با آمیلوئیدوز مرتبط با دیالیز همراه است.

افزایش B2M ادرار در فردی که پیوند کلیه داشته، ممکن است نشان دهنده پس زدن زودرس کلیه پیوندی باشد.

افزایش این پروتئین در افرادی که در معرض کادمیوم یا جیوه قرار دارند، ممکن است نشان دهنده اختلال عملکرد کلیه باشد.

شرایط مرتبط با افزایش میزان تولید یا تخریب سلول، عفونت های شدید، عفونت های ویروسی مانند CMV (سیتومگالوویروس) و شرایط التهاب و اختلالات خود ایمنی که منجر به فعال شدن سیستم ایمنی می شوند، می توانند باعث افزایش سطح بتا 2 میکروگلوبولین شوند، اما این آزمایش معمولا برای پایش این موارد انجام نمی شود.
داروهایی مانند لیتیوم، سیکلوسپورین، سیس پلاتین، کاربوپلاتین، جنتامایسین، اینترفرون-α و آمینوگلیکوزید می توانند غلظت B2M خون و/ یا ادرار را افزایش دهند.

افزایش B2M در خون و ادرار را می توان با سرطان های خاصی، از جمله میلوما، لوسمی و لنفوم مرتبط دانست. در صورت در گیری سیستم اعصاب مرکزی، افزایش B2M ممکن است در مایع مغزی نخاعی نیز مشاهده شود.
B2M همچنین ممکن است در اختلالات عفونی و عروق مغزی وجود داشته باشد. در افراد HIV مثبت، ارتباط معکوس بین B2M و CD4 + T لنفوسیت ها موجب پیشرفت بیماری می شود.
B2M در بیماران مبتلا به بیماری شریان محیطی (PAD) نیز افزایش می یابد.

روش های جدید پزشکی هسته ای و مواد حاجب رادیوگرافی می توانند نتایج آزمایش را تحت تأثیر قرار دهند.

در افراد مبتلا به بیماری کلیوی که تحت دیالیز قرار می گیرند، B2M می تواند زنجیره های پروتئینی طولانی ایجاد کند که می توانند در مفاصل و بافت ها رسوب کرده و باعث انقباض و درد شود. به این بیماری آمیلوئیدوز مرتبط با دیالیزگفته می شود.

خیر، این آزمایش به تجهیزات و آموزش تخصصی نیاز دارد و در همه آزمایشگاه ها قابل انجام نیست. خون یا ادرار شما ممکن است به یک آزمایشگاه مرجع ارسال شود.