آزمایش میکروآلبومین ادرار معمولا برای بیماران دیابتی و بیماران فشارخونی تجویز می‌شود زیرا این دو بیماری شایع، عوامل اصلی آسیب‌رسان به کلیه بوده و کنترل آنها در مراحل اولیه موفقیت‌آمیز است و مانع پیشرفت بیماری و آسیب‌های جدی‌تر مثل نارسایی کلیه می‌شود. آسیب وارد شده به کلیه قابل برگشت نیست. آزمایش میکروآلبومین در بیماران دیابت نوع یک حداقل سالی یکبار پس از 5 سال از شروع بیماری و در بیماران دیابت نوع 2 سالانه از شروع تشخیص بیماری انجام می‌شود.
این آزمایش روی یک نمونه ادرار صبحگاهی یا جمع‌آوری ادرار 24 ساعته انجام می‌شود و نیاز به ناشتایی نداشته و جواب آن همان روز آماده می‌شود. اگر میکروآلبومین ادرار صبحگاهی بالاتر از حد طبیعی باشد ممکن است پزشکتان بخواهد نتیجه را با ادرار 24 ساعته تایید کند یا 1 تا 2 نوبت دیگر با فاصله زمانی 1 تا 2 ماه آزمایش درخواست کند که از همیشگی بودن دفع آلبومین اطمینان یابد. ادرار 24 ساعته حین جمع‌آوری تا تحویل به آزمایشگاه باید در یخچال نگهداری شود.

مقدار طبیعی میکروآلبومین در ادرار 24 ساعته باید کمتر از 30 میلی‌گرم باشد. مقادیر بین 30 تا 300 میکروگرم میکروآلبومینوری به حساب آمده دلیل بر آسیب اولیه و خفیف کلیه است. مقادیر بالاتر از 300 میلی‌گرم در روز دال بر آسیب شدید کلیه است و ماکروآلبومینوری نام دارد. ورزش سنگین، عفونت ادراری، وجود خون در ادرار (مثلا به دلیل سنگ کلیه)، برخی داروها و کم‌آبی بدن (مثلا هنگام اسهال شدید) نیز می‌توانند باعث افزایش میکروآلبومین ادرار شوند.
بررسی دقیق‌تر شامل اندازه‌گیری دفع آلبومین ادرار و دفع کراتینین ادرار (شاخص دفع مواد زاید از کلیه) و محاسبه نسبت این دو به یکدیگر است.
افراد دیابتی یا فشار خونی که افزایش میکروآلبومین در ادرار دارند همچنین 5 تا 10 برابر خطر افزایش یافته برای حمله‌های قلبی و آسیب شبکیه چشم دارند. مطالعات برای درک این موضوع که آیا افراد غیردیابتی که افزایش میکروآلبومین در ادرار دارند نیز در معرض خطر حمله‌های قلبی قرار دارند یا خیر، هنوز ادامه دارد.