برای تشخیص سطح غیر طبیعی کلرید از آزمایش خون کلرید استفاده می شود. این آزمایش غالباً همراه با الکترولیت های دیگر بعنوان مولفه ها ی آزمایش چکاپ روتین و برای غربالگری بیماری های گوناگون استفاده می شود.
همچنین ممکن است برای کمک به تشخیص علت علائم و نشانه هایی مانند استفراغ طولانی مدت، اسهال، ضعف و اختلالات تنفسی (respiratory distress) از آزمایش کلرید و سایر آزمایش های الکترولیت استفاده شود. در صورت تشخیص عدم تعادل الکترولیت ها در بدن، پزشک معالج به بررسی بیماری، شرایط یا داروهای ایجاد کننده این عدم تعادل می پردازد و ممکن است از یک سری آزمایش های الکترولیت برای پایش اثربخشی درمان استفاده کند. در صورت مشکوک بودن به عدم تعادل اسید و باز، پزشک ممکن است آزمایش گازهای خون را نیز برای ارزیابی بیشتر شدت و علت عدم تعادل درخواست نماید.
آزمایش کلرید ادرار ممکن است برای تعیین علت آلکالوز یا اسیدوز تجویز شود. برخی هورمون ها مانند کورتیزول یا آلدوسترون می توانند بر از بین بردن تعادل الکترولیت های بدن تأثیر بگذارند.

آزمایش کلرید خون تقریباً هرگز به تنهایی انجام نمی شود. این آزمایش معمولاً به عنوان بخشی از یک پانل الکترولیت، متابولیک پایه یا جامع (CMP/BMP)، به منظور چکاپ روتین یا غربالگری از سوی پزشک معالج درخواست داده می شود.

کلرید، به عنوان بخشی از پانل الکترولیت یا متابولیک، در صورت شک به اسیدوز یا آلکالوز یا در صورت داشتن یک بیماری حاد با علائمی که شامل موارد زیر است، بررسی خواهد شد:
• استفراغ و/ یا اسهال
• ضعف، خستگی
• مشکلات تنفسی
هنگامی که بیماری یا بیماری دارید یا دارویی مصرف می کنید که می تواند باعث عدم تعادل الکترولیت شود ، الکترولیت ها ممکن است در فواصل منظم تجویز شوند. وقتی تحت شرایط خاصی از جمله فشار خون بالا (فشار خون بالا) ، نارسایی قلبی یا بیماری های کبدی یا کلیوی تحت معالجه قرار می گیرید ، پانل های الکترولیت یا پانل های متابولیکی اساسی معمولاً سفارش می گیرند.

هنگام ارزیابی علت افزایش یا کاهش سطح کلرید ممکن است از هر دو آزمایش کلرید خون و ادرار استفاده شود. پزشک معالج پس از دریافت نتیجه ی آزمایش، تغییرات سدیم و کلرید را هم زمان بررسی می کند. این روش به مشخص شدن وجود یا عدم وجود تعادل اسید و باز و تعیین استراتژی مناسب درمان کمک می کند.

سطح کلرید معمولاً همراه با نتایج سایر آزمایشات هم زمان، مانند نتایج آزمایشات الکترولیت، تفسیر می شود. افزایش یا کاهش کلرید می تواند در اثر شرایط و بیماری های مختلف ایجاد شود.

افزایش سطح کلرید خون (به نام هایپرکلورمیا – hyperchloremia) معمولاً نشان دهنده کمبود آب بدن است، اما می تواند با مشکلات دیگری که باعث افزایش سدیم خون می شوند مانند سندرم کوشینگ یا بیماری کلیوی نیز مرتبط باشد. افزایش کلرید خون ممکن است به دلیل اسیدوز متابولیک یا آلکالوز تنفسی نیز ایجاد شود.
هر اختلالی که موجب کاهشسدیم خون شود، ممکن است سطح کلرید خون را نیز کاهش دهد (هیپوکلرومیا -hypochloremia) این کاهش ممکن است منجر به نارسایی احتقانی قلب، کتواسیدوز دیابتی، کمبود آلدوسترون، استفراغ طولانی مدت یا ساکشن معده، بیماری آدیسون، آمفیزم یا سایر بیماری های مزمن ریوی (اسیدوز تنفسی) و از دست دادن اسید از بدن (آلکالوز متابولیک) شود.

افزایش سطح کلرید ادرار می تواند کم آبی، گرسنگی، بیماری آدیسون یا مصرف مقادیر بیشتری نمک را نشان دهد.

کاهش سطح کلرید ادرار با سندرم کوشینگ، آلدوسترونیسم اولیه، نارسایی احتقانی قلب، سندرم سوجذب و اسهال دیده می شود.

تفسیر نتایج آزمایش کلرید فاکتورهای دیگری مانند علائم بالینی و سابقه ی پزشکی و خانوادگی بستگی دارد و پزشک معالج مسئول تفسیر نتایج می باشد. افزایش یا کاهش کلرید ممکن است دارای اهمیت پزشکی باشد یا پزشک معالج تشخیص دهد که مشکلی خاصی ایجاد نمی کند. دلایل مختلفی وجود دارد که ممکن است نتیجه آزمایش در روزهای مختلف متفاوت باشد و چرا ممکن است سطح یک عنصر از محدوده مرجع خارج شود.

بله. بزرگسالان سالم 19 تا 50 ساله روزانه 3/2 گرم کلراید یا 8/3 گرم نمک مصرف کنند. این توصیه ها براساس سن، جنس و سایر عوامل متفاوت است. این مقادیر به طور متوسط هر روز از طریق عرق از بدن دفع می شود.کلراید در اکثر مواد غذایی وجود دارد. همچنین در بسیاری از سبزیجات و در غذاهایی مانند گوشت های نمک سود، کره، گوجه فرنگی ، کاهو، کرفس و زیتون نیز یافت می شود.

همان درمانی که برای درمان عدم تعادل سدیم استفاده می شود (دیورتیک ها، جایگزینی مایعات) ممکن است برای درمان عدم تعادل کلرید نیز استفاده شود.