آزمایش بیلی روبین ممکن است به عنوان یکی از مولفه های پانل جامع متابولیک (CMP) برای ارزیابی سلامت کبد استفاده شود. همچنين ممكن است به تنهايي يا به عنوان بخشي از يك پانل كبدي (Liver Panel) تا در تشخیص علل بيماري های كبدي، آنمي هموليتيك، انسداد مجاري صفراوي یا تشخيص علت زردي كمك كند.

در کودکان و بزرگسالان، بیلی روبین به دلایل زیر بررسی می شود:
• در تشخیص و/ یا نظارت بر بیماری های کبدی و مجاری صفراوی (به عنوان مثال، سیروز، هپاتیت یا سنگ کیسه صفرا)
• بررسی بیماری کم خون داسی شکل (sickle cell disease) یا سایر علل کم خونی همولیتیک. این افراد ممکن است با از بین رفتن تعداد زیادی گلبول های قرمز (RBCs) و افزایش سطح بیلی روبین وارد مراحل “بحران” شوند.

در نوزادان مبتلا به یرقان، از آزمایش بیلی روبین برای تشخیص علل زردی استفاده می شود.

• هم در زردی فیزیولوژیکی نوزاد و هم در بیماری همولیتیک نوزادان، فقط بیلی روبین غیر کونژوگه (غیر مستقیم) افزایش می یابد.
• در موارد نادری، آسیب به کبد نوزاد به دلیل هپاتیت نوزادی و آترزی مجاری صفراوی باعث افزایش بیلی روبین کونژوگه (مستقیم) و غیر کونژوگه(غیرمستقیم) می شود، غالباً میزان یکی از این نوع بیلی روبین کم تر است.
میزان بیش از اندازه ی بیلی روبین در یک نوزاد متولد شده، باید به سرعت درمان شود زیرا بیلی روبین زیاد باعث آسیب به سلول های مغزی می شود. عواقب این آسیب شامل عقب ماندگی ذهنی، ناتوانی در یادگیری و رشد، کم شنوایی، مشکلات حرکتی چشم و مرگ است.

پزشک معالج ممکن است آزمایش بیلی روبین را به همراه سایر تست های آزمایشگاهی کبدی (به عنوان مثال، CMP و پانل کبدی) درخواست دهد. بعضی از نشانه های آسیب یا بیماری کبدی عبارتند از :
• زردی
• ادرار تیره و رنگ کهربا
• حالت تهوع/ استفراغ
• درد و/ یا تورم شکم
• خستگی و ضعف عمومی که اغلب با بیماری مزمن کبدی همراه است.

در صورت وجود شرایط زیر نیز بیلی روبین بررسی خواهد شد:

• سابقه سوء مصرف الکل
• علائم و نشانه های سمیت دارویی
• قرار گیری در معرض ویروس هپاتیت شود

اندازه گیری و نظارت بر بیلی روبین در نوزادان مبتلا به یرقان، مراقبت استاندارد پزشکی محسوب می شود.
همچنین در صورت شک یا ابتلا به آنمی همولیتیک آزمایش بیلی روبین اغلب همراه با سایر آزمایشات ارزیابی گلبول های قرمز از جمله شمارش کامل خون(CBC)، شمارش رتیکولوسیت ها، هاپتوگلوبین (haptoglobin )، آزمایش آنتیگلوبولین مستقیم (DAT) و لاکتات دهیدروژناز (LD ، LDH) انجام خواهد شد.

بزرگسالان و کودکان

بیلی روبین کل که عمدتا از بیلی روبین غیرکونژوگه (غیر مستقیم) تشکیل شده، ممکن است در شرایط زیر افزایش یابد:

• تعداد غیرمعمول سلول های قرمز خون (RBCs) در حال شکسته شدن و از بین رفتن هستند (به عنوان مثال، کم خونی همولیتیک، کم خونی پرنیشیوز (pernicious anemia) یاانتقال خون)
• کبد قادر به پردازش بیلی روبین نیست (به دلیل بیماری های کبدی مانند سیروز یا مشکلات ارثی)
• بیماری ارثی نسبتاً متداول به نام سندرم گیلبرت (Gilbert syndrome )که به دلیل کم بودن آنزیمی که باعث ایجاد بیلی روبین کونژوگه می شود، به وجود می آید.
اگر میزان بیلی روبین کونژوگه بیشتر از بیلی روبین غیر کونژوگه باشد، احتمالا مشکلی در کاهش حذف بیلی روبین توسط سلول های کبدی به وجود آمده است. برخی از شرایطی که ممکن است باعث این امر شوند عبارتند از:
• هپاتیت ویروسی (هپاتیت A، هپاتیت B، هپاتیت C)
• واکنش های دارویی
• بیماری کبدی به دلیل سوءمصرف الکل

بیلی روبین کونژوگه (مستقیم) هنگامی بیش از بیلی روبین غیر کونژوگه (غیرمستقیم) افزایش می یابد که کبد قادر به پردازش بیلی روبین باشد اما مجاری صفراوی مسدود شده باشند. برخی از علل آن عبارتند از:

• سنگ های صفراوی موجود در مجاری صفراوی
• تومورها
• زخم شدن مجاری صفرا
همچنین اختلالات وراثتی نادری که باعث متابولیسم غیر طبیعی بیلی روبین می شوند مانند سندرم های روتور (Rotor )، دوبین-جانسون (Dubin-Johnson )و کریگلر-نجار (Crigler-Najjar)، ممکن است سطح بیلی روبین را افزایش شوند.

مقادیر پایین بیلی روبین عمدتاً نگران کننده نیستد و پایش نمی شود.

نوزادان

افزایش سطح بیلی روبین کامل و غیرکونژوگه در روزهای اول پس از تولد در نوزادان نسبتاً شایع است. این یافته “زردی فیزیولوژیکی نوزاد” نامیده می شود و به این دلیل رخ می دهد که کبد نوزاد هنوز به اندازه کافی بالغ نشده است تا بتواند بیلی روبین را پردازش کند. معمولاً زردی فیزیولوژیکی نوزاد، موقتی است و طی چند روز تا دو هفته برطرف می شود.

اما اگر سطح بیلی روبین بسیار زیاد باشد یا به سرعت افزایش یابد، پزشک معالج با تشخیص علت باید در اسرع وقت اقدامات درمانی را آغاز نماید.

افزایش بیلی روبین ممکن است در نتجه ی تسریع تخریب گلبول های قرمز، به دلایل زیر باشد:
• ناسازگاری نوع خون مادر و نوزاد که باعث بیماری همولیتیک نوزاد (HDN) می شود
• برخی از عفونت های مادرزادی
• کمبود اکسیژن (هیپوکسی)
• بیماری هایی که می توانند روی کبد تأثیر بگذارند.

در بیشتر این شرایط، فقط بیلی روبین غیر کونژوگه (غیر مستقیم) افزایش می یابد.

یک بیماری مادرزادی نادر (در حدود 1 در هر 12000 تولد) اما تهدید کننده زندگی به نام آترزی صفراوی (biliary atresia ) می تواند باعث افزایش بیلی روبین کل و کونژوگه در نوزادان شود. برای جلوگیری از آسیب جدی کبدی( ممکن است نیاز به پیوند کبد در سال های اول زندگی باشد)، این بیماری باید به سرعت تشخیص داده و درمان شود. برخی از کودکان ممکن است علیرغم درمان زودهنگام جراحی نیاز به پیوند کبد داشته باشند.

بله. آزمایش بیلی روبین به عنوان بخشی از مولفه های رایج، در آزمایش ادرار معمولی گنجانده شده است. بیلی روبین به طور معمول در ادرار وجود ندارد. با این حال، بیلی روبین کونژوگه محلول در آب است و در صورت عدم عبور به داخل صفرا ممکن است از طریق ادرار از بدن خارج شود. اگر بیلی روبین در ادرار تشخیص داده شود، به این معنی است که مجاری کبدی یا صفراوی شما مسدود شده است یا به هپاتیت یا نوعی دیگر از آسیب های کبدی مبتلا هستید. در این موارد، بیلی روبین ممکن است در اوایل بیماری در ادرار قابل تشخیص باشد.

بله. بسیاری از بیماری های مزمن مادرزادی می توانند میزا بیلی روبین خون را افزایش دهند. برخی از آن ها عبارتند از:
• سندرم گیلبرت
• سندرم دوبین-جانسون
• سندرم روتور
• سندرم کریگلر-نجار (Crigler-Najjar)
• سه مورد اول، بیماری هایی خفیف و مزمن هستند که در شرایط خاصی امکان وخیم شدن دارند اما معمولا مشکلات جدی سلامتی ایجاد نمی کنند. به عنوان مثال، سندرم گیلبرت بسیار شایع است و از هر 6 نفر، 1 نفر این مبتلا به این ناهنجاری ژنتیکی است. اما معمولا اکثر مبتلایان این سندرم فاقد سطوح افزایش یافته ی بیلی روبین هستند. سندرم کریگلر-نجار (Crigler-Najjar) مهم ترین سندرم این گروه است. سندرمی بسیار نادر که ممکن است منجر به مرگ شود.

درمان به علت زردی بستگی دارد. در نوزادان ممکن است از فتوتراپی (نور درمانی ویژه)، تعویض خون و/ یا داروهای خاصی برای کاهش سطح بیلی روبین استفاده شود. در سندرم های گیلبرت، روتور و دوبین-جانسون معمولاً هیچ درمانی لازم نیست. سندرم کریگلر-نجار ممکن است به درمان دارویی خاصی پاسخ دهد یا ممکن است نیاز به پیوند کبد داشته باشد. زردی ناشی از انسداد مجاری صفراوی اغلب با عمل جراحی برطرف می شود. زردی ناشی از سیروز نتیجه آسیب طولانی مدت در کبد است و به هیچ وجه به غیر از پیوند کبد به هیچ نوع درمانی پاسخ نمی دهد.

اگرچه بیلی روبین غیر کونژوگه ممکن است برای رشد مغز نوزادان (تا سن 2-4 هفته) سمی باشد، اما تهدیدی مشابه برای کودکان بزرگ تر و بزرگسالان به همراه نمی آورد. در كودكان و بزرگ سالان “سد خونی مغزی” بیشتر توسعه یافته است و مانع از انتقال بیلی روبین از خون به مغز و تأثیر بر سلول های مغزی می شود. با این وجود، بالا رفتن شدید بیلی روبین بیانگر وجود مشکلی در سلامت است که باید ارزیابی و درمان شود.

غلظت بیلی روبین در مردان کمی بیشتر از زنان است. آمریکایی های آفریقایی تبار به مراتب غلظت بیلی روبین پایین تری نسبت به آمریکایی های غیر آفریقایی تبار دارند. ورزش شدید ممکن است سطح بیلی روبین را افزایش دهد.

داروهایی که می توانند “بیلی روبین کل” را کاهش دهند شامل باربیتورات ها، کافئین، پنی سیلین و دوزهای زیاد سالیسیلات می باشند. داروی آتازانوویر (atazanavir) میزان بیلی روبین غیر کونژوگه (غیرمستقیم) را افزایش می دهد.