این آزمایش، برای کمک به تشخیص عفونت کبدی ناشی از ویروس   (HAV) استفاده می شود. عوامل بسیاری باعث ایجاد هپاتیت و علائم بالینی ناشی از آن می شوند. بنابراین ممکن است از این ازمایش برای تعیین این که آیا علائم ایجاد شده به دلیل ویروس هپاتیت A ایجاد شده یا خیر، استفاده شود.
آزمایشات گوناگونی برای تشخیص کلاس های مختلف HAV انجام می شوند، که عبارتند از:
• آزمایش آنتی بادی IgM، اولین آنتی بادی تولید شده توسط بدن را هنگام قرار گرفتن در معرض هپاتیت A شناسایی می کند. این بیماری ممکن است به عنوان یکی از مولفه های پانل هپاتیت حاد ویروسی انجام شود.
• آزمایش IgG، آنتی بادی های IgG را که پس از تولید IgM و در دوره بیماری ایجاد می شوند، تشخیص می دهد. آنتی بادی های IgG برای سال های متمادی و معمولاً تا آخر عمر، بدن را در مقابل ابتلا مجدد به عفونت ویروسی، مصون نگاه می دارند. آزمایش IgG برای تشخیص عفونت HAV که در گذشته اتفاق افتاده، به کار می رود و گاهی ممکن است از این آزمایش برای بررسی میزان ایمنی فرد و عدم نیاز به تزریق واکسن HAV استفاده شود.
• آزمایش توتال آنتی بادی HAV قادر به تشخیص هر دو آنتی بادی IgM و IgG است و بنابراین گاهی برای شناسایی عفونت های فعلی و گذشته استفاده شود. نتیجه ی این آزمایش پس از دریافت واکسن نیز “مثبت” می شود. گرچه این روش توصیه نمی شود، اما جهت بررسی ایمنی ایجاد شده توسط واکسن نیز می توان از آن بهره برد. طبق توصیه های کمیته مشورتی روش های واکسیناسیون (ACIP) “آزمایش پس از واکسیناسیون به دلیل بالا بودن پاسخ واکسن در بزرگ سالان و کودکان توصیه نمی شود. علاوه بر این، همه ی آزمایشات مورد استفاده در ایالات متحده حساسیت لازم را برای تشخیص غلظت کم آنتی بادی HAV پس از واکسیناسیون ندارند. ”
در هپاتیت حاد، آزمایش های دیگری مانند بیلی روبین، پانل کبد، ALT و AST نیز ممکن است با آزمایش هپاتیت ویروسی انجام شوند تا به تشخیص بیماری کمک کنند.

آزمایش آنتی بادی IgM هپاتیت A وقتی فردی دارای علائم حادی مانند موارد زیر باشد، انجام می شود:
• تب
• خستگی
• از دست دادن اشتها
• حالت تهوع، استفراغ، درد شکم
• ادرار تیره و/ یا مدفوع روشن
• درد مفاصل
• زردی
در بعضی از افراد و در بسیاری از کودکان خردسال، هپاتیت A ممکن است هیچ گونه علائم بالینی به همراه نداشته باشد. کودکان آلوده به HAV معمولاً علائم بسیار خفیفی مانند تب و اسهال دارند و اغلب تصور می شود که مبتلا به آنفولانزا شده اند.

آزمایش HAV همچنین ممکن است بدون درنظر گرفتن وجود یا عدم وجود علائم بالینی درخواست داده شود.

نتایج آزمایش هپاتیت ممکن است نشان دهنده ی موارد زیر باشد:

جدول نتایج آزمایش هپاتیت

تست توتال آنتی بادی، هر دو آنتی بادی IgM و IgG را تشخیص می دهد اما بین آنها تمایز قائل نمی شود.

اگر تست توتال آنتی بادی یاIgG مثبت گزارش شود و فرد هم در گذشته علیه این ویروس واکسینه نشده باشد، نشان دهنده ی عفونت قبلی فرد با HAV است. حدود 30٪ از بزرگسالان بالای 40 سال، آنتی بادی های هپاتیت A را در خون خود دارند.

واکسن های هپاتیت A حتی تا 15 روز پس از مواجهه فرد با ویروس، موثر هستند. برای نوزادان، افراد مبتلا به نقص سیستم ایمنی، افراد مبتلا به بیماری های مزمن کبدی یا بزرگسالان بالای 40 سال ممکن است برای محافظت بعد از مواجهه با ویروس،به جای واکسن، ایمونوگلوبولین تزریق شود.
اگر چه وجود آنتی بادی IgM هپاتیت A در خون فرد، نشانگر عفونت حاد ویروسی است، اما امروزه این آزمایش در بین افرادی که هیچ گونه علائم بالینی مربوط به HAV را بروز نداده اند نیز انجام می شود. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) توصیه می کند این آزمایش فقط بروی مبتلایان به هپاتیت حاد انجام شود تا امکان وجود نتیجه های مثبت کاذب کاهش یابد.

این ویروس معمولاً از طریق آلودگی مدفوعی (Fecal) یا مصرف آب آشامیدنی و مواد غذایی آلوده به مدفوع گسترش می یابد. اگر فردی که مبتلا به HAV است بعد از استفاده از سرویس بهداشتی، شست و شوی دست ها را انجام ندهد، می تواند با دست زدن به میوه و سبزیجات خام یا مستقیماً از طریق تماس نزدیک با دیگران، ویروس را منتقل نماید. همچنین این ویروس با خوردن غذاهای خام یا نیم پز دریایی آلوده یا رابطه ی جنسی با شخصی که از بیماری اش آگاه نیست هم منتقل می شود.

طبق اعلام سازمان بهداشت جهانی (WHO)، تقریباً 1 تا 3 هفته قبل از شروع علائمی مانند زردی، فرد مبتلا می تواند این بیماری را به دیگران منتقل کند. علائم بالینی به طور معمول در طی 4 هفته بروز پیدا می کنند اما ممکن است بین 2 تا 6 هفته پس از اولین مواجهه با ویروس نیز، این علائم ایجاد شوند. فرد مبتلا تا چند هفته پس از بروز زردی می تواند ناقل این بیماری باشد.

هیچ درمان خاصی برای هپاتیت A وجود ندارد. اشکال خفیف بیماری معمولاً خود به خود برطرف می شود و هیچ آسیب ماندگاری برای کبد ایجاد نمی کنند. تمرکز معمولاً روی درمان حمایتی است. در طول روز باید مایعات و مواد غذایی در حجم های اندک اما به دفعات زیاد مصرف شوند.  در موارد نادر، نارسایی حاد کبد (fulminant hepatitis)، که شکل مرگبار هپاتیت است باعث نارسایی کبد می شود و نیاز به بستری دارد. هپاتیت A در افراد مسن و در افرادی که به بیماری مزمن کبدی مبتلا هستند، شدیدتر است. بنابراین، فرد مبتلا به هپاتیت حاد باید تحت نظر مستقیم پزشک باشد.

بله. واکسن این ویروس موجود است. توصیه می شود همه کودکان در یک سالگی واکسینه شوند. همه ی افراد 2 تا 18 ساله ای که واکسن را در یک سالگی دریافت نکرده است نیز باید واکسینه شوند. همچنین افرادی که در معرض خطر مواجهه با ویروس هستند نیز باید واکسیناسیون را انجام دهند. این افراد شامل گروه های زیر می باشند:
• افرادی که در کشورهای در حال توسعه که شیوع هپاتیت A زیاد است، سفر یا زندگی می کنند.
• مصرف کنندگان مواد مخدر
• مردان هم جنس گرا
این واکسن همچنین برای کسانی که بیشتر در معرض خطر عوارض ناشی از این بیماری هستند، از جمله افرادی که به بیماری مزمن کبدی یا آسیب کبدی مبتلا هستند، توصیه می شود.

در صورت مشخص شدن ابتلا به این ویروس، برای جلوگیری از بروز بیماری ممکن است واکسن HAV را دریافت کنید.

همچنین با رعایت نکات بهداشت می توان از ابتلا به هپاتیت A جلوگیری کرد. شستن دست ها پس از استفاده از سرویس بهداشتی، بعد از تعویض پوشک و قبل از خوردن غذا یا شروع آشپزی ضروری است.

خیر. به محض این که پس از مواجهه با HAV، بدن آنتی بادی IgG را تولید کند، فرد تا آخر عمر نسبت به ابتلای مجدد به این ویروس مصون می شود.