آزمایش DCP ممکن است به همراه سایر نشانگر های تومور مانند AFP و/یا AFP-L3 برای پایش اثر بخشی درمان سرطان کبد (HCC) مورد استفاده قرار بگیرد. این آزمایش جهت بررسی امکان عود مجدد HCC پس از درمان نیز کاربرد دارد.
همه ی انواع هپاتوسلولار کارسینوما ها (HCC)، DCP تولید نمی کنند. در صورتی که HCC در فردی تشخیص داده شده است و میزان DCP در خون او در حال افزایش است، از این فاکتور می توان به عنوان یک ابزار نظارتی استفاده کرد. این آزمایش جایگزین AFP یا AFP-L3 نیست، بلکه اطلاعات بیشتری در اختیار پزشک معالج قرار می دهد. آزمایش DCP به طور کلی نشانگر بار تومور (tumor burden) است.
در ژاپن از آزمایش DCP به همراه APF و/یا APF-L3 برای غربالگری دوره ای افراد در معرض خطر هپاتیت مزمن یا سیروز کبدی استفاده می شود. با این حال استفاده از AFP و DCP به عنوان ابزار غربالگری در ایالات متحده و اروپا تایید نشده است. اما بعضی از پزشکان ممکن است از این آزمایش به همراه تست های دیگر و سونوگرافی برای کمک به ارزیابی ریسک ابتلا بیماران مزمن کبدی به HCC استفاده کنند.
آزمایش DCP برای غربالگری جمعی سرطان کبدی، حساسیت و ویژگی بالایی ندارد.

این آزمایش معمولاً درخواست داده نمی شود. با این حال، گاهی اوقات در افرادی که سرطان کبدشان تشخیص داده شده است، انجام می شود. در صورت افزایش سطح DCP، ممکن است سطح این فاکتور انعقادی به صورت متناوب و حتی پس از درمان هپاتوسلولار کارسینوما، مورد ارزیابی منظم قرار بگیرد تا اثر بخشی درمان بررسی شود. همچنین DCP به همراه APF و/یا APF-L3 برای نظارت بر امکان عود مجدد این سرطان بررسی می شوند.

وقتی میزان DCP در خون فرد مبتلا به HCC افزایش یابد، بدین معنی است که سرطان باعث تولید این ماده شده است و از این آزمایش می توان به عنوان یک نشانگر تومور استفاده کرد. از آنجایی که آزمایش DCP به طور معمول به صورت دوره ای انجام می شود، می توان تغییرات ایجاد شده در گذر زمان را ارزیابی کرد. کاهش غلظت DCP در افراد تحت درمان HCC ، نشانگر پاسخ به درمان است. در صورت ثابت بودن یا افزایش سطح این عنصر پس از درمان سرطان، می توان این گونه نتیجه گرفت که درمان موفقیت آمیز نبوده است. افزایش سطح پس از اتمام دوره ی درمان، نشان دهنده عود HCC است.
ابتلا به HCC و عدم تولید DCP نیز محتمل است. زیرا ممکن است تومور این عنصر را تولید نکند و یا به قدری کوچک باشد که قادر به تولید مقادیر قابل توجه DCP نباشد.

افزایش میزان DCP و/یا AFP نشانگر بروز سرطان کبد نیست. برای تشخیص قطعی، تصویر برداری و بیوپسی بافت کبد مورد نیاز است.
هپاتیت حاد نیز منجر به افزایش سطح DCP می شود. در افراد مبتلا به هپاتیت مزمن، افزایش خفیف DCP بسیار متداول است. اگرچه به اندازه ی AFP معمول نیست.
در صورت استفاده از داروی ضد انعقاد خون وارفارین (که خطر لخته شدن را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد)، سطح DCP به میزان قابل توجهی افزایش می یابد. زیرا این دارو با مسدود کردن عملکرد ویتامین K، منجر به تولید همان شکل غیر طبیعی پروترومبین می شود که در سرطان کبد HCC اتفاق می افتد. در صورت کمبود ویتامین K نیز افزایش سطح DCP قابل مشاهده است.
فردی که در معرض کمبود دائمی ویتامین K یا زردی به دلیل انسداد کبدی قرار دارد، ممکن است غلظت بالایی از DCP در خون خود داشته باشد. و دلیل این افزایش غلظت سرطان کبد HCC نیست. برخی آنتی بیوتیک های .سیع الطیف می توانند بر غلظت DCP تاثیر گذار باشند.

این امر به آزمایشگاه بستگی دارد. این تست به تجهیزات خاصی نیاز دارد و در همه ی آزمایشگاه ها امکان ارائه ی آن وجود ندارد. نمونه خون معمولاً به آزمایشگاه مرجع ارسال می شود و چند روز طول می کشد تا نتایج در دسترس مراجعه کنندگان قرار بگیرند.

DCP به منظور غربالگری جمعی یا افراد سالم انجام نمی شود و تنها در صورتی که در فردی مبتلا به بیماری مزمن کبدی باشد و پزشک معالج نیازمند اطلاعات بیشتری برای بررسی ریسک ابتلا به HCC باشد، ممکن است درخواست انجام آزمایش DCP را مطرح نماید.

در درجه ی نخست شما باید با پزشک معالج خود مشورت کنید. دستورالعمل های انجمن آمریكایی بیماری های كبدی (AASLD) استفاده از DCP را به عنوان آزمایش غربالگری برای ارزیابی پیشرفت HCC توصیه نمی كنند، اما در بعضی از مناطق دیگر دنیا از این آزمایش برای این منظور استفاده می شود.