آزمایش آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) به طور معمول برای تشخیص آسیب کبدی استفاده می شود.AST اغلب به همراه آلانین آمینوترانسفراز (ALT) به عنوان بخشی از پانل کبدی یا پانل جامع متابولیک (CMP)برای غربالگری و/یا کمک به تشخیص بیماری های کبد، ارزیابی می شود.
AST و ALT مهم ترین آزمایشات تشخیص آسیب کبدی هستند، اگرچه ALT نسبت به AST ارجحیت دارد. بعضی مواقع AST مستقیماً با ALT مقایسه و نسبت AST / ALT محاسبه می شود. این نسبت ممکن است برای تمایز بین علل مختلف آسیب کبدی و در تشخیص آسیب های قلبی یا عضلانی مورد استفاده قرار گیرد.
برای تشخیص بیماری کبدی، مقادیر AST معمولاً با نتایج آزمایشات دیگری مانند آلکالین فسفاتاز (ALP)، توتال پروتئین و بیلی روبین بررسی و مقایسه می شود.
AST به تنهایی یا همراه با آزمایشات دیگری اغلب برای پایش اثر بخشی درمان بیماری های کبدی، انجام می شود.
گاهی ممکن است از AST برای پایش داروهایی که احتمالاً برای کبد سمی هستند، استفاده شود. اگر سطح AST افزایش یابد، ممکن است داروی دیگری جایگزین شود.

AST ممکن است به عنوان یکی از مولفه های پانل متابولیک جامع (CMP) درخواست داده شود.
در صورت بروز علائم اختلال کبدی، پزشک معالج تست AST را به همراه آزمایشات دیگری بررسی می کند. برخی از این علائم عبارتند از:
• ضعف، خستگی
• از دست دادن اشتها
• حالت تهوع، استفراغ
• نفخ یا درد شکم
• زردی (یرقان)
• ادرار تیره، مدفوع روش
• تورم در مچ پا
• کبودی پوست
در صورتی که شانس ابتلا به اختلالات کبدی بالا باشد، AST به تنهایی یا همراه با آزمایشات دیگری درخواست داده می شود. این امر به این دلیل است که بسیاری از اختلالات خفیف کبدی بدون علامت هستند یا علائم بسیار کمی دارند. AST در صورت آسیب های خفیف کبدی نیز افزایش پیدا می کند. بعضی از فاکتور های خطر آسیب های کبدی عبارتند از:
• مواجهه ی احتمالی با ویروس های هپاتیت
• مصرف مداوم مشروبات الکلی
• سابقه خانوادگی بیماری کبدی
• مصرف داروهایی که ممکن است به کبد آسیب برسانند، مانند استامینوفن
• اضافه وزن، چاقی، دیابت یا سندرم متابولیک
هنگام پایش درمان بیماری کبدی، ممکن است AST متناوباً بررسی شود.

مقادیر کم AST طبیعی است. بیماری های کبدی شایع ترین علل بالا رفتن آنزیم آلانین آمینو ترانسفراز هستند.
مقادیر بسیار بالای AST (بیش از 10 برابر حالت طبیعی) معمولاً به دلیل عفونت حاد ویروسی اتفاق می افتد. در هپاتیت حاد، سطح AST معمولاً حدود 1 تا 2 ماه افزایش می یابد. اما بازگشت به حالت عادی ممکن است 3 تا 6 ماه طول بکشد. همچنین ممکن است سطح AST به دلیل قرار گرفتن در معرض داروها یا سایر مواد سمی برای کبد که باعث کاهش ورود جریان خون به کبد (ischemia) می شود، به میزان قابل توجهی بالا رود (گاهی اوقات بیش از 100 برابر حالت طبیعی).
سطح AST در هپاتیت مزمن معمولاً بالا نیست و غالباً کمتر از 4 برابر حالت طبیعی است. در این حالت، سطح AST اغلب طبیعی تر از سطح ALT است، بنابراین برای بررسی الگوی موجود آزمایش مرتباً تکرار می شود. از دیگر علل افزایش ALT می توان به انسداد مجاری صفراوی، سیروز (معمولاً نتیجه هپاتیت مزمن یا انسداد مجاری صفراوی)، مشکلات قلبی، سوء مصرف الکل و تومورهای کبدی اشاره کرد. AST همچنین ممکن است بعد از حملات قلبی و آسیب دیدگی عضلات، بسیار بیشتر از ALT افزایش یابد.
آزمایش ALT اغلب همراه با AST یا به عنوان بخشی از پانل کبدی انجام می شود.
در اکثر بیماری های کبدی، سطح ALT بالاتر از AST و نسبت AST / ALT پایین خواهد بود (کمتر از 1). البته استثناعاتی نیز وجود دارند؛ نسبت AST / ALT معمولاً در هپاتیت های الکلی (التهاب کبد به دلیل مصرف الکل)، سیروز و ضایعات قلبی یا عضلانی بیشتر از 1 است و ممکن است یک یا دو روز بعد از شروع هپاتیت حاد بیشتر 1 باشد. در آسيب هاي قلبي و عضلاني، AST اغلب بسيار بالاتر از ALT (غالباً 3 تا 5 برابر) است و سطح این آنزیم مدت زمان بیشتری نسبت به ALT بالا خواهد ماند.

بارداری، تزریق دارو به بافت عضلانی، ورزش شدید، سوختگی حاد، جراحی و تشنج موجب افزایش سطح AST می شوند.
در موارد نادر، برخی داروها می توانند به کبد یا ماهیچه ها آسیب وارد کنند و سطح AST را افزایش دهند. این مسئله هم در مورد داروهای تجویزی و هم در مورد برخی محصولات بهداشتی “طبیعی” صادق است. حتماً کلیه داروها و/یا مکمل های درمانی مصرفی خود را به پزشک معالج اطلاع دهید.

آسیب به اندام هایی مانند قلب و عضله اسکلتی، می تواند باعث افزایش AST شود. ورزش شدید و آسیب دیدگی عضلات اسکلتی یا در شرایطی مانند پانکراتیت حاد و سکته قلبی سطح این آنزیم افزایشی کم تا متوسط خواهد داشت.

بعد از معاینه کامل فیزیکی و ارزیابی تاریخچه پزشکی فرد، آزمایشات دیگری نیز وجود دارد که بسته به نوع آسیب کبدی، ممکن است انجام شوند. برخی از این موارد عبارتند از:
• آزمایش هپاتیت A، هپاتیت B و هپاتیت C
• تست قرار گیری در معرض داروها و سایر مواد سمی برای کبد
• بررسی سطح اتانول (Ethanol level)
• بررسی سطح سرمی مس (Serum copper) و سرولوپلاسمین (ceruloplasmin) برای بیماری ویلسون
• آزمایشات آهن و آزمایش های ژنتیکی برای هموکروماتوز (hemochromatosis) ارثی
• بیوپسی کبد ممکن است برای تعیین علت آسیب کبدی و ارزیابی میزان آسیب کبد انجام شود.