آزمایش آنتی بادی نوع یک میکروزومال کبد-کلیه (anti-LKM-1)، در درجه اول با آنتی بادی های عضلات صاف (SMA) و آنتی بادی های ضد هسته ای (ANA) برای کمک به تشخیص هپاتیت خود ایمن و تمایز بین دو تیپ اصلی این بیماری یعنی نوع 1 و نوع 2 انجام خواهد شد.
این آزمایشات عموماً برای پی گیری یافته های غیر طبیعی تست های کبدی، مانند افزایش مداوم آلانین آمینوترانسفراز (ALT)، آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) یا بیلی روبین استفاده شود. پزشک معالج ممکن است برای رد به وجود امدن هپاتیت ویروسی، آزمایشات دیگری مثل بررسی ایمونوگلوبولین ها را نیز درخواست دهد، زیرا میزان ایمونوگلوبولین ها در هپاتیت خود ایمنی و/ یا هپاتیت B و/ یا هپاتیت C افزایش می یابد.

هنگامی که پزشک معالج نیاز به بررسی بیماری های کبدی بیمار داشته باشد و بخواهد بین دلایل مختلف آسیب های کبدی تمایز قائل شود، آزمایش anti-LKM-1 را درخواست خواهد داد. این تست ممکن است همراه با آزمایشات دیگری مانند ANA و SMA نیز همراه باشد. این آزمایشات معمولاً هنگامی انجام می شوند که فرد علائمی مانند خستگی، ضعف و زردی را نشان دهد و در تست های معمول کبدی یافته های غیر طبیعی دیده شوند.

برخی از علائم بالینی هپاتیت خود ایمنی شامل موارد زیر است:
• خارش
• بزرگ شدن کبد
• درد مفاصل
• ناراحتی شکم
• رگ های خونی غیر طبیعی در پوست (آنژیوم عنکبوتی)
• حالت تهوع یا استفراغ
• ادرار تیره رنگ
• از دست دادن اشتها
• مدفوع کم رنگ
• درد عضلانی (myalgia)
• در زنان، فقدان دوره قاعدگی (آمنوره)
• بثورات پوستی
• افزایش مایعات زیر جلدی (ادم)
بسیاری از این نشانه ها، علائم اختصاصی هپاتیت خود ایمن نیستند. این عوارض در سایر دلایل آسیب های کبدی و نیز مشاهده می شوند.

مقدار زیاد anti-LKM-1 نشان می دهد که احتمالاً فرد مورد آزمایش مبتلا به هپاتیت خود ایمن تیپ 2 است. اما این نتیجه قطعی نیست. گاهی برای تشخیص قطعی و ارزیابی آسیب وارده . جای زخم بافت کبدی، بیوپسی کبد مورد نیاز است.
اگر آزمایش anti-LKM-1 منفی، اما SMA و/ یا ANA مثبت باشند، احتمال زیاد فرد مورد آزمایش مبتلا به هپاتیت خود ایمن تیپ 1 است.
اگر هر دو منفی باشند، احتمالاً علائم بالینی فرد به دلیل دیگری غیر از هپاتیت خود ایمنی بروز پیدا کرده است. با این حال، این احتمال به طور کامل منتفی نیست. همه مبتلایان به هپاتیت خود ایمنی آنتی بادی anti-LKM-1 یا SMA تولید نخواهند کرد. برخی از افراد آنتی بادی های دیگری تولید می کنند که بندرت مورد آزمایش قرار می گیرند.

سطح anti-LKM-1 به شدت علائم یا پیش آگهی (prognosis) فرد ارتباط چندانی ندارد و ممکن است با گذشت زمان دچار نوسان شود.
مبتلایان به هپاتیت خود ایمن نوع 2 ممکن است اختلالات خود ایمنی دیگری نیز مانند دیابت یا تیروئیدیت داشته باشند.
در هپاتیت C مزمن، گاهی نوع متفاوتی از آنتی بادی LKM به نام anti-LKM-3 تولید می شود که با روش های معمول تست anti-LKM-1 تشخیص داده نمی شوند و بررسی آن ها معمول نیست.
تست ANA اغلب به همراه تست SMA بررسی و انجام می شود و نشانگر فرایند خود ایمنی است. ANA با چندین اختلال خودایمنی از جمله هپاتیت خود ایمن نوع 1 در ارتباط است.

خیر. معمولاً لازم نیست. عوامل ایجاد کننده ی هپاتیت اکثرا مواردی دیگری هستند. اما اگر فرد درگیر، دختر جوانی باشد که سایر آزمایشات او منفی هستند و پزشک معالج مشکوک به نوعی فرایند خودایمنی است، ممکن است در خوست بررسی anti-LKM-1، SMA و ANA را داشته باشد.

خیر. سطح این آنتی بادی ممکن است با گذشت زمان کاهش یابد اما تا پایان عمر در خون وجود خواهند داشت.

بله. به عنوان مثال، هپاتیت خود ایمن ممکن است با هپاتیت های ویروسی مانند هپاتیت B یا هپاتیت C همراه باشد و با آسیب کبدی ناشی از سوء مصرف الکل رو به وخامت گذارد. از آن جا که درمان هپاتیت به شناسایی علت آن بستگی دارد، شناسایی علت اصلی ایجاد کننده ی هپاتیت ضروری است.

پیش بینی شدت و دوره ی هپاتیت خود ایمن آسان نیست. این بیماری ممکن است به شکل حاد یا مزمن بروز پیدا کند. برخی از افراد به دلیلی این که سال ها علائمی نداشته اند از وجود این بیماری بی اطلاع اند و وقتی آزمایش روتین کبدی شان غیر طبیعی گزارش می شود، از بیماری خود مطلع می شوند. هپاتیت خود ایمن تیپ 2 شدید تر است اما غالباً با درمان مناسب قابل کنترل است. درمان مناسب برای محدود کردن آسیب کبدی بسیار مهم است.

این آنتی بادی ابتداً در بافتی از کبد و کلیه شناسایی و به همین دلیل anti-LKM-1 نام گذاری شد. با این حال، از همان زمان پروتئین ویژه ای که هدف آنتی بادی anti-LKM-1 قرار می گیرد(آنتی ژن اصلی) سیتوکروم P450 2D6 (CYP2D6) شناسایی شد. این پروتئین نوعی آنزیم ویژه است که در حدود 25% از دارو ها مواد سمی را متابولیزه می کند. این آنزیم عمدتاً در میکروزوم های کبد و کلیه وجود دارد.