آزمایش آلبومین ممکن است به همراه سایر آزمایشات موجود در پانل هایی مانند پانل جامع متابولیک (CMP) برای ارزیابی وضعیت کلی سلامت مورد استفاده قرار گیرد. این آزمایشات همچنین ممکن است برای کمک به تشخیص بیماری ها و نظارت بر شرایط یا معالجه آن ها انجام شود. میزان آلبومین در بسیاری از بیماری ها و اختلالات مختلف کاهش می یابد. نتایج غیر طبیعی در این تست ممکن است نشانگر نیاز به آزمایشات بیشتری باشد.

علاوه بر این، آزمایش آلبومین ممکن است به عنوان بخشی از پانل کبد (Liver Panel) برای ارزیابی عملکرد کبد یا با کراتینین، نیتروژن اوره خون (BUN) یا پانل کلیوی برای ارزیابی عملکرد کلیه درخواست داده شود. همچنین ممکن است از تست آلبومین برای بررسی وضعیت تغذیه ای افراد استفاده شود.

آلبومین معمولاً به عنوان یکی از مولفه های آزمایش خون روتین ارزیابی می شود.

هنگام بروز علائم و نشانه هایی از اختلال کبدی، پزشک معالج ممکن است تست آلبومین را همراه با سایر آزمایشات درخواست دهد. برخی از این علائم و نشانه ها عبارتند از:

• زردی چشم یا پوست
• ضعف، خستگی
• کاهش وزن بی دلیل
• از دست دادن اشتها
• تورم و/ یا درد شکم
• ادرار تیره، مدفوع روشن
• خارش
این آزمایش ممکن است هنگام بروز علائم و نشانه‌های سندرم نفروتیک نیز انجام شود. برخی از این علائم عبارتند از:

• ورم یا پف، به خصوص در اطراف چشم، صورت، مچ دست، شکم، ران یا مچ پا
• ادرار کف آلود، وجود خون در ادرار یا ادرار قهوه ای رنگ
• کاهش حجم ادرار
• احساس سوزش یا ترشحات غیر طبیعی در هنگام دفع ادرار یا تغییر در دفعات ادرار به خصوص در شب هنگام
• درد کمر (پهلو)، زیر دنده ها، در نزدیکی محل کلیه ها
• فشار خون بالا
تست آلبومین برای ارزیابی وضعیت تغذیه ای نیز کاربرد دارد. با این حال، از آنجا که سطح آلبومین علاوه بر سوء تغذیه تحت تاثیر شرایط مختلفی است، کاهش آلبومین نیز باید با دقت ارزیابی شود.

نتایج آزمایش آلبومین اغلب به همراه سایر تست های موجود در پانل جامع متابولیک (CMP)، پانل متابولیک پایه (BMP)یا پانل های کلیوی/کبدی بررسی می شود.
میزان پایین آلبومین سرم، ممکن است نشان دهنده ی نیاز به آزمایشات بیشتری باشد. این کاهش سطح ممکن است منعکس کننده ی وضعیتی موقتی که خود به خود برطرف می شود یا بیماری حاد یا مزمنی باشد که نیازمند اقدامات درمانی است.
در صورت وجود خللی در تولید آلبومین، افزایش تجزیه ی پروتئین ها، افزایش دفع پروتئین از کلیه و/یا افزایش حجم پلاسما، سطح آلبومین افزایش یا کاهش می یابد. پزشک معالج بعد از معاینه ی فیزیکی، بررسی علائم بالینی و سوابق پزشکی برای ارزیابی علل کاهش آلبومین ممکن است آزمایشات بیشتری درخواست نماید.
کاهش آلبومین ممکن است نشان دهنده ی بیماری کبدی باشد. برای تعیین دقیق بیماری کبدی، تست های آنزیم های کبدی یا پانل کبدی مورد نیاز است. هر چند ممکن است فرد مبتلا به بیماری کبدی تا زمان بروز علائم حاد بیماری هیچ گونه تغییری در سطح آلبومین سرم نشان ندهد. به عنوان مثال، در افراد مبتلا به سیروز، سطح آلبومین اکثراً پاننی است اما در سایر بیماری های مزمن کبدی تا هنگامی که بیماری تا مرحله ی سیروز پیشرفت نکرده باشد، سطح آلبومین معمولاً طبیعی است.
مقادیر پایین آلبومین منعکس کننده ی بیماری کلیوی نیز هستند. در صورت وجود بیماری کلیوی، کلیه ها نمی توانند مانع از نشت آلبومین از خون به ادرار و درنتیجه دفع آن شوند. در این حالت ممکن است مقدار آلبومین یا پروتئین موجود در ادرار نیز اندازه گیری شود (به مقاله ی آلبومین ادرار مراجعه کنید)، یا آزمایشات کراتینین و BUN یا پانل کلیوی از سوی پزشک معالج درخواست داده شوند.
مقادیر کم آلبومین همچنین در التهاب، شوک و سوء تغذیه مشاهده می شود. در صورتی که بدن به درستی نتواند پروتئین جذب کند -مانند بیماری کرون (Crohn disease) یا بیماری سلیاک (celiac disease )-،یا در شرایطی که حجم زیادی پروتئین از روده ها دفع می شود نیز با کاهش سطح آلبومین روبرو هستیم.

مقادیر پایین آلبومین سرم ممکن است در شرایط گوناگونی به وجود آیند. برخی از این شرایط عبارتند از:

• عفونت
• سوختگی
• عمل جراحی
• بیماری مزمن
• سرطان
• دیابت
• کم کاری تیروئید
• سندرم کارسینوئید
• افزایش حجم خون به دلیل نارسایی احتقانی قلب یا گاهی اوقات حاملگی

سطح بالای آلبومین به کمبود آب بدن (dehydration ) مرتبط است، اگرچه این آزمایش به طور معمول برای سنجش این وضعیت به کار برده نمی شود.

افزایش سطح AFP ممکن است نشانگر وجود یکی از شایع ترین سرطان های کبدی به نام هپاتوسلولار کارسینوما (HCC) یا سرطان های بیضه و تخمدان باشد. با این وجود، هر سرطان کبد، تخمدان یا بیضه مقادیر قابل توجهی از AFP تولید نمی کند.
اگرچه ارزیابی AFP در سرطان هایی مانند : معده، روده بزرگ (colon)، ریه، پستان و لنفوم (lymphoma) به ندرت انجام می شود، اما در این سرطان ها نیز امکان افزایش سطح AFP وجود دارد. سایر بیماری ها مانند هپاتیت و سیروز کبدی نیز می توانند باعث افزایش میزان این پروتئین باشند.
وقتی از AFP به عنوان ابزار کنترل بیماری استفاده می شود، کاهش میزان این پروتئین نشانگر موفقیت آمیز بودن پروسه ی درمانی ست. اگر پس از دوره ی درمان سرطان، میزان AFP به میزان قابل توجهی کاهش نیابد و به سطح طبیعی نزدیک نشود، احتمال باقی ماندن مقداری از بافت تومور در بدن وجود دارد.
اگر میزان این پروتئین پس از درمان رو به افزایش رود، احتمالاً نشانگر عود مجدد سرطان است. با این حال، از آنجا که AFP می تواند در هپاتیت یا سیروز نیز افزایش یابد، سطح AFP ممکن است گمراه کننده باشد. در صورتی که میزان AFP قبل از شروع اقدامات درمانی، افزایش نیافته باشد، از این تست نمی توان به منظور پایش اثر بخشی درمان با عود مجدد بیماری استفاده کرد.
هنگامی که در افراد مبتلا به بیماری های مزمن کبدی، غلظت AFP افزایش یابد و از حد طبیعی فراتر برود، خطر ابتلا به سرطان کبد افزایش می یابد. هنگامی که میزان AFP و AFP-L3 به طور قابل توجهی افزایش یابد خطر ابتلا به HCC ظرف 1 یا 2 سال آینده وجود دارد. با این حال هر دوی این فاکتور های در مبتلایان به سیروز یا هپاتیت مزمن می توانند افزایش یا نوسان داشته باشند. در این موارد، افزایش شدید AFP از مقدار عددی نتیجه آزمایش اهمیت بیشتری دارد.

مبتلایان به بیماری های مزمن کبدی یا کلیوی، بیشترین پروه در معرض خطر برای افزایش یا کاهش سطح آلبومین هستند. علاوه بر این، افرادی که مشکلات گوارشی و/یا اسهال طولانی مدت داشته اند، می توانند در معرض خطر باشند.

نه برای آلبومین خون. اما اگر نوار مخصوص سنجش آلبومین ادرار را از داروخانه تهیه کنید، می توانید میزان بالای آلبومین ادرار را در منزل اندازه گیری کنید.

علی رغم شباهت ظاهری دو کلمه آلبومین و پری آلبومین این دو عنصر ساختار مولکولی کاملا متفاوتی دارند. اما هر دو پروتئین توسط کبد ساخته شده و برای ارزیابی وضعیت گوارشی و تغذیه ای افراد، مورد بررسی قرار می گیرند. آلبومین سرم/پلاسما امروزه بیشتر برای غربالگری و کمک به تشخیص بیماری های کبدی یا کلیوی مورد استفاده قرار می گیرد. این تست بر روی نمونه ی خون انجام می شود. آزمایش آلبومین ادرار ( که در گذشته میکرو آلبومین نامیده می شد) آلبومین موجود در ادرار را به عنوان شاخص اولیه آسیب کلیه تشخیص داده و اندازه گیری می کند.

برخی داروهای خاص باعث افزایش آلبومین در خون می شوند، از جمله استروئیدهای آنابولیک، آندروژن ها، هورمون های رشد و انسولین.

اگر شخصی مقدار زیادی مایعات داخل وریدی دریافت کند، نتایج آزمایش آلبومین ممکن است تحت تاثیر قرار بگیرد.